Ilir Mborja 

 

Këtë vit jam në klasën e pestë. Shkolla ime ndodhet në qendër të fshatit. Para tre vjetësh ajo u riparuara dhe u bë sikur të ishte e re. Erdhën ustallarë nga qyteti dhe ndërruan çatinë. Hoqën tjegullat e vjetra të thyera e të nxira nga çatia dhe vunë ca të reja në ngjyrë të kuqërremtë. Dyert dhe dritaret e vjetra prej druri i zëvendësuan me ca të reja prej duralumini. Meremetuan me horasan muret dhe pastaj i lyen me bojë. Tek tualetet vendosën ca pllaka të bardha me lustër, ndërsa te çezmat vunë rubinete të reja prej inoksi që shkëlqejnë që larg. Në fakt, kur jam në shkollë, nga çezmat nuk kam parë ndonjëherë të rrjedhë ujë, por thonë se ai vjen gjithmonë pasdite kur shkolla mbyllet…

Në këtë shkollë ka mësuar edhe babi im. Mami jo, se është nga një fshat tjetër. Babi më ka treguar se atëherë shkolla ishte 8 vjeçare dhe kishte shumë nxënës. Kishte dhe nga tre klasa paralele me nga 30 e ca nxënës secila. Sot në klasën time jemi 11 nxënës. 6 vajza dhe 5 çuna. Leonidha, shoku im më i ngushtë që e ka babin mësues fizkulturë më thotë se në regjistër jemi 16 nxënës. Në regjistër kanë emrin sikur në klasën tonë janë edhe pesë të tjerë, por unë nuk i kam parë kurrë. As të tjerët. Kur qëllon që bëjnë apelin, mësuesit nuk ia përmendin emrat dhe kështu që nuk u venë as mungesa!!! Një ditë, kur e pyeta babin për këtë, ai, pasi më pa një cope herë si me dyshim, më tha që këtë muhabet mos e bëja me njeri. “Ata të pestë që kanë emrin në regjistër, duhet të jenë jashtë shtetit. Po të merret vesh e vërteta, d.m.th., po të deklarohet se janë më pak se 16 nxënës, klasa mbyllet. Pra, po të merret vesh e vërteta, mësuesit mbeten pa punë dhe nxënësit pastaj duhet të vejmë e vijmë çdo ditë deri në qytet për të mbaruar 9 vjeçaren. Prandaj qepe gojën! Thuaj edhe atij torollakut mos llapë shumë se do fluturoni të gjithë e i ati do t’i mbetet rrugëve pa punë me gjithë fizkulturën e tij!” – mu hakërrye babi.

Kur tha “torollak” e kishte fjalën për shokun tim më të ngushtë Leonidhën. Edhe unë, edhe ai, jemi fëmijë të vetëm. As unë e as ai nuk kemi as motër e as vëlla. Vetëm njëri tjetrin kemi, prandaj e dua shumë dhe nuk më erdhi hiç mirë që babi tha ashtu për të. Leonidha ka lindur në Greqi dhe para dy vjetësh, kur prindërit e tij u ndanë, ai u kthye bashkë me babin e vet në fshat. Një çun i klasës së nëntë i tha një ditë që mami i tij ishte martuar me efendikoin grek prandaj e kishte braktisur edhe atë, edhe të atin, profesorin e fizkulturës. Ai qau shumë. Mua më erdhi shumë keq dhe që atë çast unë i qëndroj shumë afër. Nuk i bie në sy për fatin e keq, por se me demek e ndihmoj në gjuhë shqipe se, në fakt, Leonidha ka pak vështirësi kur flet. E ngatërron greqishtja. Në matematikë ai hesapet i vjen më për mbarë t’i bëjë në greqisht. E dëgjova një ditë kur thoshte “Ena qe dhio kani tria”…

Por unë sot doja t’ju tregoja diçka tjetër. U bënë plot një muaj, d.m.th., që kur fushata për zgjedhjet parlamentare filloi të marrë zjarr, tym e flakë ka edhe tek ne. Sherr e shamatë në televizion, sherr e shamatë edhe në shtëpinë tonë. Në fakt, sherrin, e para pas televizionit, e ndezi mami. I ka hipur në kokë që të ngrihemi e të shkojmë jashtë shtetit. “Të ikim si gjithë bota. I ke parë statistikat e partive të opozitës. Po të INSTAT-it?” – thotë ajo. Mami thotë të ngrihemi që të tre (ajo, babi dhe unë) e të shkojmë të jetojmë në Greqi. Në Selanik. Atje kemi tezen me burrin e vet. Tezja i ka thënë se i ka gjetur punë, hem për atë e hem për babin. Mami atje do të mbajë një plakë, ndërsa babin do ta marrë me vete në një brigadë ndërtimi burri i tezes… Por babi nuk do.

“Po të jetë në Gjermani, po. Që nesër nisemi.” – i thotë ai.

“Mos ma zër me gojë Gjermaninë! Harroje! Të kam thënë 100 herë: Nuk ia shoh dot sytë sat motre.” – i përgjigjet mami. Se në Gjermani që thoni ju, kemi hallën, por mami nuk e do fare. Mor fare. Jo Gjermaninë, por hallën. Kur them fare, fare. E dini kujt i thonë fare? Fare nuk e do.

Halla është beqare dhe mami thotë se ka shkuar në Gjermani jo për të punuar, por për të gjetur burrë. Ndërsa babi i përgjigjet: “Nuk ke punë me atë ti. Shiko tët motër në Greqi!”… Ja këto janë muhabet që dëgjoj që prej më se një muaji, sa shkel këmbën në shtëpi…

Sherri sherr dhe, ç’është më e keqja, bashkë me politikën e partitë, më përfshijnë edhe mua në këtë sharrënaje!!! Mami në fakt. Mami, se, sipas saj, thotë se lufton për të mirën time, për të ardhmen time!!!

“Si nuk të vjen keq për djalin? Si nuk mendon për të ardhmen e tij? Ku do ta lesh? Ku? Këtu? Në këtë vend?” – i përgjërohet me lot e të ulëritur babit. Ashtu e ka ajo. E di. Kur bie fjala për mua ajo bëhet copë. Është gati të japë edhe jetën. Në fakt unë nuk ia kam kërkuar këtë. Nuk dua të shkoj në Greqi se kam frikë mos e pësoj si Leonidha. Po kush më pyet mua?! Jam i vogël dhe, për mua, për të ardhmen time vendos mami e babi. Meqë ra fjala te babi, kam përshtypjen se edhe ai atë frikë ka: mos e pësojë si babi i Leonidhës. Grekët mund t’ia marrin mamin. Edhe tezen e Selanikut nuk e do hiç.

Kur mami ia shan të motrën, hallën time domethënë, edhe babi ia shan mamit të motrën e saj…

Ndërsa mami menjëherë hidhet dhe e mbron të motrën e vet,… Dhe thotë se tezja me burrin ka shkuar në Greqi për një të ardhme më të mirë për fëmijët e tyre.

“Eee, fëmijët, fëmijët! Posi për fëmijët! Kur t’i bëjë.” – e përqesh babi, se, në fakt, tezja e Selanikut është më e madhe dhe është martuar me burrin e vet para mamit tim, por ende nuk kanë fëmijë.

“Shiko tët motër që bredh në Gjermani!” – ia kthen mami dhe ia shkrep të qarit.

Mua më vjen shumë keq për mamin, megjithëse nuk e kuptoj pse qan?!

Për të ardhmen time? Për tezen që nuk ka fëmijë, apo për të ardhmen e fëmijëve që ajo nuk ka lindur ende?…

Si thoni ju? Pse qan mami? Po klasa ime? Po shkolla, do të mbyllet po ika edhe unë? Si thoni ju?…

Ja për këtë vuaj e vras mendjen. Ndonjëherë më duket se e ka fajin televizori… Po sikur të mundohem e të prish televizorin?… Të paktën, derisa të mbarojnë këto dreq zgjedhjesh, babi nuk ka mundësi ta rregullojë…