“Pleqëria është një masakër”, shkroi Philip Roth, shumë kohë para se pandemia të nënvizonte rreziqet e saj. Edhe ata që llogariten si të rinj shpesh duhet të shikojnë zhvendosjen e pashmangshme të të dashurve drejt plakjes. Andrew Steele ka një mesazh shpresëdhënës për t ata që përballen me këtë perspektivë (dmth., Të gjithë). Pleqëria nuk ka pse të jetë masakër; në fakt, pleqëria nuk ka nevojë as të jetë as e  vjetër.

Teza e Z. Steele në “Ageless” (Pa moshë) është se plakja mund të kurohet – dhe, të paktën pjesërisht, do të ndodhë shumë shpejt. Breshkat gjigande të Ishujve Galapagos nuk tregojnë asnjë rënie të lidhur me moshën, në disa mënyra duken njësoj rinore 170 vjeç apo tridhjetë. Z. Steele mendon se ky fenomen, i njohur si pleqëri e papërfillshme, është gjithashtu brenda rrokjes së njerëzimit. Pavarësisht nëse binden ose jo lexuesit se,  njerëzit pa moshë mund të jenë ndonjëherë më shumë sesa një mundësi teorike, ky libër do t’i bindë ata që zhvlerësimi i mundësisë teorike,  nuk bazohet në asgjë përveç paragjykimeve. Arti perëndimor mund të ketë diçka të bëjë me të, i mbushur  siç është me rrëfenja morali rreth marrëzisë së dëshirës për ta kthyer orën; por në të vërtetë nuk ka asnjë arsye të mirë për të supozuar një kufi të sipërm të jetëgjatësisë, ose që plakja të vijë me rënie. Dhe ka mjaft prova për të kundërtën.

Ky paragjykim e frenoi fushën e biogerontologjisë për një kohë shumë të gjatë, por në dekadat e fundit disa shkencëtarë e hodhën atë mënjanë. Kjo u ka mundësuar atyre të shohin se marrëzia e vërtetë qëndron në përpjekjen për të kuruar sëmundjet e pleqërisë një nga një, në vend se të merren me çështjen themelore të tyre – vetë plakjen. Tani ata po përpiqen ta kuptojnë atë proces me gjithë kompleksitetin e jashtëzakonshëm dhe të ndërhyjnë shumë më herët.

Ata kanë shumë mjete në dispozicion, dhe Z. Steele, i cili ka një përvojë në biologjinë kompjuterike, i vlerëson ato me ekspertizë dhe me vërtetësi. Ato variojnë nga barnat që imitojnë efektet zgjatëse të jetës së kufizimeve dietike deri te mjetet e redaktimit të gjeneve siç janë crispr dhe modelet kompjuterike, që simulojnë sisteme të tëra biologjike. Modele të tilla përfundimisht mund të provojnë çelësin që zhbllokon Methuselah-un e brendshëm tek të gjithë, duke zbuluar si kufijtë e këtyre sistemeve,  ashtu edhe tepricat e tyre: çfarë mund të rregullohet dhe çfarë më mirë të lihet ashtu.

Përkohësisht – dhe me një ironi të hidhur – covid-19 ka përplasur frenat në këtë zonë në rritje të kërkimit. Por Z. Steele mendon se dividentët e tij të parë do të dalin brenda dy viteve, ndoshta në formën e barnave senolitike që pastrojnë mbetjet qelizore,  akumuluese të një jete të gjatë. Ai bën një pikë të vlefshme se nëse, për çdo vit të përpjekjes shkencore, një vit mund të shtohet në jetëgjatësinë mesatare të njeriut, pleqëria do të tërhiqej në të ardhmen me të njëjtin ritëm sa popullsia e sotme i afrohet. Vetë kjo do të ishte një moment historik në rrugën drejt plakës së papërfillshme.

Ky qëllim i përkohshëm është lehtësisht i arritshëm, pretendon ai. Shumë shkencëtarë janë dakord – dhe janë ndër ata që kanë zgjedhur të marrin ilaçe eksperimentale kundër plakjes. Për disa nga këto trajtime ata kanë llogaritur që rreziqet janë të vogla, krahasuar me përfitimet e mundshme. Shenja e vërtetë që një revolucion shkencor po ndodh është se vetë shkencëtarët e kanë blerë atë. Nëse ai revolucion është i dëshirueshëm është një pyetje tjetër, të cilës mund t’i takojë një brezi të ri  artistësh  për t’iu përgjigjur. / The Economist