Jeta e tyre pak ka ndryshuar në 2000 vitet e fundit. Nuk veshin çitjane por pantallona që i kanë tepruar burrit dhe sipër tyre fustan. Për të tjerat janë pothuajse njësoj si stërgjyshet e tyre. Lajnë e shpëlajnë, gatuajnë, çojnë fëmijët në shkollë dhe shkojnë në punë ku zakonisht ose punojnë tokën ose në fasoneri me rroga mizerabël mbijetese. Kur kthehen i njëjti rit: gatuajnë, lajnë enët, lajnë rrobat dhe hekurosin ato që lanë dje për ta mbyllur me një dru nga burri i cili zakonisht është i pirë dhe i ka filluar impotenca që 30 vjeç.

Por nuk ankohen se kështu kanë parë edhe nënat e tyre. Shumë prej tyre janë të bukura si aktore kinemash. Shikoni foton e Bedries, nuk i duhej as makeup që të ngjasonte me Xhulia Roberts. I duhej vetëm pak më shumë hare në fytyrë dhe sy. Por të bësh katër kalamaj, t’i rrisësh dhe ushqesh e ndërkohë të mbash edhe xhelozinë e vjehrrës që ndjen urrejtje për jetën e saj që ishte dhe është njësoj si e të gjithave që jetuan në atë fshat dhe që kënaqet kur shikon që nuk është e vetme në dhunën që pëson. Dhe pastaj fëmijët që pësojnë të njëjtin fat. Që nuk duan ta pësojnë por nuk kanë fuqi pasi askush nuk i nxit që të rebelohen. E çfarë rebeli mund të jesh kur shikon nënën që ta dhunon ai që të ka bërë kokën. Kokë që ta bëri sa herë kthehet nga emigrimi, kthim që gjithsej përfshihet në aktin e ndërzimit dhe pastaj e lë nënën prapë në fshat dhe vetë ia mbath rishtas për në emigrim.

E si mund ta ndalosh atë që të bëri kokën që të mos dhunojë nënën? Askush në fshat nuk e kupton pasi druri është zakon: Dru për nënën, dru për ty, dru për të gjithë. E qyteti është larg. Emancipimi është larg. Zaten të shkosh në qytet më shumë mundësi ke të punosh si prostitutë. Se qyteti të ha. Dhe ata që vijnë nga qyteti janë ose politikanë ose policë që duan të ikin një orë e më parë nga aty. Cili do që t’i rrijë afër mizerjes. Ah, janë edhe OJF që merren me çështjet e familjes dhe emancipimit të gruas, ku pronaret e tyre kanë operacione plastike në fytyrë më shumë se çka gjithë fshati operacione tëmthi, apendiciti apo stomaku të marra së bashku dhe që se ku bie fshati nuk e kanë idenë.

Pastaj është media. Media e cila i shfrytëzon jetët e tyre për disa klikime më shumë dhe pastaj historia e tyre është vetëm disa byte në memorien e serverëve. E në fund janë rrjetet sociale të cilat pasi lexojnë vetëm titullin, japin zgjidhje me metodat mesjetare që nuk i hyjnë në punë askujt veçse një psikiatri për të konstatuar se vrasësit në fakt janë pjesë e kësaj shoqërie që është rritur mes dhunës dhe kupton vetëm dhunën.