Nëse mund të nxirrej një konkluzion i parë nga podcasti i Edi Ramës me kryebashkiaken e Durresit, Emirjana Sako, është se kryeministri i organizon këto intervista, për t’i treguar shqiptarëve se ka epërsi në zgjuarsi, elokuencë dhe mendim nga të gjithë vartësit e tij. Ai “bashkëbisedoi” me një grua që i përgjigjej me pak fjalë digresioneve të tij të gjata për kostot që paguajnë personalisht dhe familjarisht politikanët që zbresin në një arenë të ashpër si ajo shqiptare, që shpesh qeshte si e zënë në faj kur duhet të shpjegonte se kishte qenë indiferente ndaj politikës, që në fytyrë shprehte siklet kur duhej të përgjigjej për parabola që nuk i kuptonte.
Emirjana Sako ngjante bazike, e thjeshtë, me nerv të vrarë, përballë intervistuesit që zotëronte studion dhe që i pret të ftuarit për të konfirmuar apo mohuar (rrallë mund të ndodhë kjo e dyta) shqetësimet e tij dhe jo për të rrëmuar në të tyret.
Në videon 40 minutëshe ndodhi shpesh që Emirjana Sako nuk kuptonte as pyetjen, nuk ishte në gjëndje të jepte as përgjigjen dhe prandaj i binte barra Ramës t’i bënte të dyja.
Bashkëbiseduesja përgjigjet se “…nuk sheh kurrë televizor, thotë se i pëlqen leximi”, por nuk është në gjendje të përmendë asnjë libër apo autor të preferuar.
Nga një llogari e përafërt del se intervistuesi zë dyfishin e kohës me pyetje shpjeguese, shpesh më shumë se dy minutëshe, ndërsa personazhi i ftuar merr më pak se gjysma e kësaj kohe.
Pra në gati treçerek ore podcast, ai që ka nerva ta ndjekë, mëson emrat e djemve binjakë të të intervistuarës, shuan kuriozitetin se në shtëpinë e saj teshat nuk i lan burri, sigurohet se ajo nuk ka dashur kurrë të dorëhiqet dhe dëgjon të përsëritur refrenin e bërë bajat nga Erion Veliaj, se i pëlqen të jetë njeri i punës dhe jo i debateve shterpë…
Gjithçka tjetër është e mërzitshme dhe monotone. Asnjë këndvështrim interesant për çështjet që rreket të ngrejë autori i podcastit, për “përjetimet e kohës së ndryshimit të sistemeve, dilemat mes emigrimit dhe kthimit në atdhe, tentimin e politikanit për të vazhduar betejat apo për ta hequr qafe këtë zgjedhë, për mundësinë e arratisjes së tij nga presioni i përditshëm” etj.
Edi Rama i bëri pyetjet e gabuara një personi të papërshtatshëm. Ishte njësoj sikur të ftonte një guzhinjere dhe ta pyeste për ngrohjen globale, apo të bashkëbisedonte me një murator për Hegelin apo Niçen.
Kjo gjë mund të ketë ndodhur edhe në mënyrë të paqëllimshme, nga pamundësia e një njeriu që megjithëse ka dhjetra kunguj nën sqetull, do të konkurojë njëkohësisht edhe Blendi Fevziun, Eni Vasilin, Sokol Ballën apo Ermal Mamaqin… Por nëse është bërë enkas si alibi për t’u justifikuar: “më qani hallin se nga kush rrethohem”, kjo do të jetë një formë tjetër e delirit të madhështisë që tashmë kanë shpallur gratë e tjera rreth tij, duke e konsideruar “Skëndërbe”, ‘Brand të Shqipërisë”, apo “Njeriu që mahniti Parisin”
